Barrocu sicilianu

Barrocu sicilianu
estilo arquitectónico de una zona (es)
Arquitectura barroca italiana (es) y аrt of Sicily (en)

El barrocu sicilianu foi distintivu de l'arquiteutura barroca que se desenvolvió na islla de Sicilia, al sur de les costes d'Italia mientres los sieglos XVII y XVIII. L'estilu reconozse non yá poles sos típiques curva y florituras barroques, sinón tamién poles sos mázcares sonrientes y "puttis" cola particular estravagancia que-y dio a Sicilia una identidá arquitectónica única.

L'estilu barrocu sicilianu voló mientres la gran reconstrucción edilicia que siguió al terremotu de 1693. Primeramente'l barrocu fuera usáu na islla nuna forma inocente y d'algame local, qu'evolucionara a partir de l'arquiteutura híbrida nativa más que de los grandes arquiteutos barrocos de Roma. Dempués del terremotu los arquiteutos locales, munchos d'ellos formaos en Roma, tuvieron múltiples oportunidaes de recrear l'arquiteutura barroca más sofisticada, que ganara popularidá na Italia continental. El trabayu d'estos arquiteutos locales —y el nuevu xéneru de grabáu arquiteutónicu qu'ellos empecipiaron— inspiró a otros diseñadores locales pa siguir l'exemplu. Alredor de 1730, los arquiteutos sicilianos desenvolvieren enfotu nel usu del estilu barrocu. La so particular interpretación llevar pasu ente pasu a xenerar una forma d'arte altamente localista y personalizada. De 1780 d'equí p'arriba, l'estilu foi gradualmente reemplazáu pola nuevu moda del neoclasicismu.

L'estilu decorativu del barrocu sicilianu duró apenes cincuenta años, y reflexó perfectamente l'orde social de la islla nuna dómina en que —apoderada nominalmente por España— foi gobernada de fechu por una aristocracia hedonista y estravagante. L'arquiteutura barroca dio a la islla un calter arquiteutónicu que permanez nel sieglu XXI.